Het verhaal begon toen ik 15 jaar oud was. Ik was een kunststudent op de middelbare school. Maar in tegenstelling tot andere studenten had ik hevige pijn in mijn rug. Meestal midden in de nacht, niet de beste timing, was de pijn zo hevig dat ik niet kon lopen, liggen of praten. Dokter na dokter na dokter... Ze vertelden me allemaal dat ik geen pijn had. Dat het iets verzonnen was in mijn hoofd of dat ik gewoon aandacht zocht. Ze vertelden me dat ik zwak en lui was omdat ik in hun visie gewoon een student was die school wilde spijbelen. Jaar na jaar begin je als jonge vrouw dit te geloven omdat er niemand is die echt luistert.

​

Ongeveer 7 jaar later, na de eerste symptomen, werd ik naar de spoed diensten gebracht omdat een vriend van mij bleef doorduwen en me overtuigen om nog een laatste keer naar het ziekenhuis te gaan. Hij zag me en geloofde me toen ik zei dat ik pijn had, maar ik geloofde het niet meer en weigerde keer op keer om te gaan uit angst opnieuw afgewezen te worden. Doch was 1 arts op spoed die me voor het eerst in jaren serieus nam en meteen werd duidelijk dat ik galstenen en aanvallen in de laatste jaren. Ze vertelden me dat 1 aanval pijnlijker was dan een bevalling zonder verdoving. Maar ik kan niet tellen hoeveel aanvallen ik in al die jaren heb gehad. 1 aanval per week was een geluksweek, maar ik had die pijn als een deel van mij geaccepteerd. Als gevolg van jarenlange verwaarlozing was mijn galblaas al gescheurd en werd het gal toxisch voor mijn hele lichaam. Het was pas 2 jaar na mijn operatie dat ik ontdekte over de scheur in mijn gal. De dokters die de operatie gedaan hadden, hebben het in de doofpot gestoken met de boodschap 'je bent nu genezen, dus je kunt aan het werk'. Maar het stond wel in mijn officiële dossier, dus ik kwam erachter door een nieuwe dokter die ik bezocht omdat ik echt niet op krachten leek te komen. De verwaarlozing en het spelletje bleef dus maar duren.